Kind van gescheiden ouders - van overleven naar leven

Het hart niet vullen met verdriet maar met moed

Dat is wat ik heb moeten leren. Jarenlang vulde ik mijn hart met verdriet, met stilte, met alles wat ik niet durfde te zeggen of te voelen.

Toen ik vijf of zes was, gingen mijn ouders scheiden. Ik herinner me dat moment nog precies. Mijn vader deed de deur achter zich dicht. Ik huilde zichtbaar én van binnen. Van binnen schreeuwde ik: nee, laat me niet achter. Dat moment zorgde voor een verandering in mij. Mijn ouders maakten keuzes waarvan ze dachten dat ze goed waren voor mij. Maar er werd nooit gevraagd wat ík voelde of wilde.

De stilte

Na de scheiding wilde ik als kind vooral liefde. Gezien en gehoord worden. Maar er was zoveel verdriet om me heen dat daar geen ruimte voor was. Dus deed ik wat veel kinderen doen als ouders uit elkaar gaan: pleasen uit loyaliteit. Ik werd stil. Slikte mijn woorden in en hield mijn gevoelens voor mezelf. Ik paste me aan.

Overdag deed ik alsof alles goed ging. ’s Nachts kwam de waarheid. De tranen. De opgekropte gedachten en gevoelens. Soms zelfs die ene: zou het niet beter zijn als ik er niet meer was? Dat ik deze gedachte had, wist ik: dit is niet goed. Toch bleef ze soms door mijn hoofd spoken.

Ik hield me vast aan één zin: blijf sterk en geef nooit op. Ooit zal het anders zijn, maar dan moet jij het wel zelf doen.

De eerste sprankel moed

Rond mijn zestiende kwam er een moment dat ik dacht: het moet anders. Klaar met vechten over wat ik wel en niet mocht. Ik zette mijn doorzettingsvermogen in, mijn stille kracht. Op het laatste moment schreef ik me in voor een opleiding die ik eerst niet eens leuk vond. Toch vond ik daar een stukje van mezelf terug.

Ik ontdekte dat ik er graag ben voor anderen. Dat ik hou van regelen. Dat ik verschil maak, ook als niemand het ziet. Toch durfde ik mezelf niet te laten zien. Het gevoel niet goed genoeg te zijn zat diep in mij geworteld.

Elke stap die ik zette voelde als een beetje meer vrijheid. Langzaam begon ik op te bloeien. Maar zelfs in die groei bleef eenzaamheid soms mijn metgezel. Er waren genoeg mensen om mij heen die er voor mij konden zijn, maar ik zag ze niet als hulp. Als jongere wist ik niet hoe zij zouden reageren op wat ik voelde, en ik durfde het niet uit te spreken. Want wat als ik dat zou doen, wat zou er dan gebeuren?

Misschien herken je dat gevoel

Dat je sterk moet blijven terwijl het vanbinnen stormt.

Dat je hart vol verdriet zit, terwijl het eigenlijk om moed vraagt.

De moed om te kiezen voor jezelf.

De moed om je uit te spreken.

De moed om los te komen van dat wat ooit veilig leek.

We maken onszelf vaak wijs dat we anderen tot last zijn. Dat we het alleen moeten doen. Dat er niemand is die ons echt begrijpt.

Maar weet dit:

je bent niet alleen. Het hart kan opnieuw gevuld worden met zachtheid, met hoop en met moed. Er zijn mensen om je heen die er echt voor je zijn! Ik ben er ook voor jou.

Liefs,

Chantal

Voel je vrij om dit stukje te delen als het herkenbaar voor je is. Misschien kan het iemand anders ook helpen moed te vinden in moeilijke momenten.